Η αρθρογράφος επιθυμεί να μείνει ανώνυμη
Όταν έχεις περάσει από εκείνα τα μονοπάτια τα σχόλια των τελευταίων ημερών σου γεννάνε τα εξής συναισθήματα…Απέραντο θυμό αλλά και μία εσωτερική μικρή δικαίωση που δεν τόλμησες να μιλήσεις δημόσια.
Αφήστε με λοιπόν πριν ξεκινήσω να σας απαντήσω στο γιατί τώρα….και όχι έως τώρα.
Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό σε μια ηλικία που είσαι 14, 15, 16 στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις. Είσαι στην εφηβεία, αντιδράς με όλους και με όλα και ξαφνικά παρουσιάζεται ο Χ δάσκαλος, προπονητής, οικογενειακός φίλος που ως δια μαγείας σε καταλαβαίνει, δείχνει να νοιάζεται και είναι εκεί για σένα. Εσύ νιώθεις καλά, ξαφνικά κάποιος σε καταλαβαίνει, σου κάνει τα χατίρια, σε καθοδηγεί και εσύ ακόμα δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι παίζει. Νιώθεις απλά ότι μέσα στον επαναστατικό αγώνα βρήκες σύμμαχο, προστάτη κ.ο.κ
Έπειτα έρχεται η δεύτερη φάση, που ο «φίλος» και «σύμμαχος» παρά είναι διαχυτικός και ξεκινάς να έχεις αμφιβολίες….λες??? Μπα! Αποκλείεται, απλά νοιάζεται για μένα. Μήπως είμαι λάθος, μήπως είμαι τρελή? Μήπως έκανα κάτι και το προκάλεσα? Μάλλον εγώ φταίω, εγώ έκανα κάτι γιατί αυτός είναι καλός άνθρωπος.
Φάση νούμερο 3 …. ΕΝΟΧΕΣ ….ωωωω ναι εγώ φταίω. «Δέχτηκα τη καλοσύνη, τα χατίρια κτλ άρα σιωπηλά έδωσα το πράσινο φως. Και που να μιλήσω? Και τι να πω? Ποιος θα πιστέψει εμένα το αντιδραστικό εφηβάκι, κοινώς trouble maker, μπροστά στον Κο Τάδε, τον Mr Τέλειο με τα παιδιά? Που τα αγαπάει, που κάνει τα πάντα για εκείνα, που έχει αφιερώσει τη ζωή του σ αυτά. Που απλά ήθελε να με βοηθήσει και εγώ τώρα τον κατηγορώ.
Φάση νούμερο 4 … μαζεύεις τα κομμάτια σου και συνεχίζεις….ΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ! Γιατί δεν είναι μόνο η φυσική ζημιά που υπέστης (τα αγγίγματα ή καμιά φορά ακόμα και ο βιασμός), είναι τα ότι έφτασες να κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό, ότι τα έβαλες πλέον μαζί σου και όχι με τον υπαίτιο.
Και ξαφνικά μεγαλώνεις και αρχίζεις και δουλεύεις με τον εαυτό σου, πετυχαίνεις πράγματα, γίνεσαι ένας άνθρωπος που πλέον δεν τον ορίζουν τα τραύματα του αλλά τα έχει μετατρέψει σε κινητήρια δύναμη. Και ΝΑΙ τότε ξέρεις πόσο λάθος ήταν όλο αυτό, πως δεν έφταιγες και ΝΑΙ μπορείς να μιλήσεις.
Να σπάσεις τη σιωπή σου, να προστατεύσεις γυναίκες και παιδιά που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Γιατί όπως λέει και το κλισέ Όλοι μαζί μπορούμε. Γιατί όταν θα δει το επόμενο κορίτσι ότι μπορεί να μιλήσει, να λάβει προστασία και όχι απλά να κατηγορηθεί ή να μη γίνει πιστευτή θα το κάνει…και αυτοί οι «άντρες» σιγά – σιγά θα σταματήσουν να δοκιμάζουν τον ανδρισμό τους σε κοριτσάκια ή τουλάχιστον θα έχουν κάτι να φοβούνται.
Επίσης να σας πω ότι με αηδιάζουν τα σχόλια τύπου «τον προκάλεσε ή αν δεις τις σημερινές 15χρονες/16χρονες τα θέλει ο Κ@#@ τους». Ως ενήλικας πλέον και υγιής ενήλικας θα τολμήσω να πω, όταν βλέπω μια έφηβη να προκαλεί (γιατί ναι συμβαίνει) με κάνει να σκεφτώ τι μπορεί να συμβαίνει στο κορίτσι αυτό? Ανασφάλειες? Χαμηλή αυτοεκτίμηση? Προσπαθεί να κάνει την αντίδραση της με λάθος τρόπο? Έχει από κάπου στήριξη? Πως θα μπορούσα να τη βοηθήσω? Αυτές οι ερωτήσεις θα έπρεπε να περνάνε από το μυαλό και του Χ ενήλικα υγιή άντρα και όχι πώς να την εκμεταλλευτούν.
